Μια απόδειξη πως όταν ακολουθείς κατά γράμμα την συνταγή, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσεις.
Το αιώνιο πρόβλημα με τις μεταφορές των video games στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη, ήταν πάντα το ίδιο: ότι τελικά δεν έβλεπες αυτό που περίμενες. Πριν από αρκετά χρόνια, σε ένα από τεύχη του έντυπου WIRED, είχε αναφερθεί σε σχετικό άρθρο πως το βασικό πρόβλημα των περισσοτέρων ταινιών, ήταν πως οι άνθρωποι που βρισκόντουσαν στην παραγωγή δεν είχα καμία σχέση με τα video games. Όχι μόνο δεν τα είχαν παίξει, αλλά έπρεπε να βασιστούν στη γνώμη ενός συμβουλάτορα-ινστρούκτορα που είχε ορίσει η εκάστοτε η εταιρεία, ώστε να…καθοδηγήσει τους άπειρους κινηματογραφιστές.
Έτσι βγήκαν τα Mortal Kombat, το Street Fighter, τα Resident Evil, το Need For Speed. Ενίοτε, ηθοποιοί που τύχαινε να είναι και gamers όπως ο Henry Cavill, προσπαθούσαν να κρατήσουν τα γκέμια του πειραματισμού που ήθελε η παραγωγή και πολλές φορές αυτό δεν είχε πάντα αίσιο τέλος – δείτε απλά τα γεγονότα με την τηλεοπτική σειρά Witcher. Το Last of Us ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Αφενός γιατί το παιχνίδι ήταν πολύ γνωστό με εκατομμύρια πωλήσεων σε όλο τον κόσμο και αφετέρου ότι δεν συγκαταλεγόταν σε κάποιο video game που εμφανίστηκε χθες. Ο περισσότερος κόσμος το γνώριζε και θα ήταν εύκολο να θαφτεί πριν καλά-καλά ξεκινήσει.
Διάβασε επίσης πως ο Henry Cavill αποτελεί την σωτήρια λύση για τους gamers
Από την άλλη ξέρουμε καλά πως το HBO αναλαμβάνει και πραγματοποιεί σοβαρές παραγωγές, οπότε η κορυφαία εμφάνιση του Last of Us σε ένα ντεμπούτο που κέρδισε εκατομμύρια θεατές, ίσως να μην είναι θέμα τύχης. Βασικά το παίρνω πίσω. Σίγουρα δεν είναι θέμα τύχης. Είναι θέμα υπευθυνότητας, σωστής οργάνωσης και πίστης προς ένα κοινό το οποίο το περίμενε πώς και πώς. Το πιο σημαντικό ωστόσο, είναι πως η τηλεοπτική σειρά του Last of Us κατάφερε να προσελκύσει και τους μη-gamers, χωρίς να υποτιμήσει ή να μειώσει περιεχομενικά το στόρι του παιχνιδιού. Μέχρι στιγμής, όλα δουλεύουν ρολόι και ακόμη περισσότερο. Γιατί εκτός από τους απίθανους Pedro Pascal και Bella Ramsey, δεν περνάει απαρατήρητη ούτε η φωτογραφία, ούτε η ατμόσφαιρα, ούτε η απώλεια του μουσικού score στα περισσότερα σημεία της δράσης, που κάνει την όλη αίσθηση πιο αληθινή και σε κρατάει σε μία πρωτόγνωρη αγωνία.
Εδώ όμως δεν θέλουμε να κάνουμε ένα review. Να μιλήσουμε για τα θετικά και τα αρνητικά των επεισοδίων. Αυτά υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα εδώ, είναι το ότι υπάρχουν παραγωγές που -όταν θέλουν- μπορούν να κρατήσουν τον πήχη ψηλά και να παραδώσουν το μέγιστα δυνατό αποτέλεσμα σεβόμενοι αυτό που τα ξεκίνησε όλα: το video game. Το Last of Us δεν είναι μόνο μία νίκη για την gaming κοινότητα, αλλά και μία απόδειξη ότι τα σενάρια στα βιντεοπαιχνίδια είναι πολλές φορές πολύ πιο καλογραμμένα από την μέση τηλεοπτική σειρά που προσπαθεί να σε κερδίσει. Έχουν προσφέρει έντονες συγκινήσεις, αναμνήσεις που δεν φύγουν ποτέ και αυτός είναι ο λόγος που η πίστη στην μεταφορά των video games σε σειρές και ταινίες συνεχίζει να μεγαλώνει και γίνεται με περισσότερο έμφαση στη λεπτομέρεια.
Ίσως το Last of Us να αλλάξει μία ολόκληρη νοοτροπία. Προς το καλύτερο για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. Καλώς μας ήρθε.
