Το να χάσεις κάποιο κοντινό άτομο, όπως ένα μέλος της οικογένειας, μπορεί να σε κάνει να γεράσεις πιο γρήγορα, λέει μια νέα μελέτη από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας Mailman του Πανεπιστημίου Κολούμπια και το Κέντρο Γήρανσης του Butler Columbia.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι τα άτομα που έχασαν έναν γονέα, σύντροφο, αδερφό ή παιδί, εμφάνισαν σημάδια μεγαλύτερης βιολογικής ηλικίας σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν βιώσει τέτοιες απώλειες. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο JAMA Network Open .
Η βιολογική γήρανση είναι η σταδιακή μείωση της καλής λειτουργίας των κυττάρων, των ιστών και των οργάνων σας, οδηγώντας σε υψηλότερο κίνδυνο χρόνιων ασθενειών. Οι επιστήμονες μετρούν αυτό το είδος γήρανσης χρησιμοποιώντας δείκτες DNA γνωστούς ως επιγενετικά ρολόγια.
«Λίγες μελέτες έχουν εξετάσει πώς η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου σε διαφορετικά στάδια της ζωής επηρεάζει αυτούς τους δείκτες DNA, ειδικά σε δείγματα μελέτης που αντιπροσωπεύουν τον πληθυσμό των ΗΠΑ», δήλωσε η Allison Aiello, Ph.D., καθηγητής μακροζωίας υγείας James S. Jackson στην Επιδημιολογία και τον επικεφαλής συγγραφέα της μελέτης.
«Η μελέτη μας δείχνει ισχυρούς δεσμούς μεταξύ της απώλειας αγαπημένων προσώπων κατά τη διάρκεια της ζωής από την παιδική ηλικία έως την ενήλικη ζωή και της ταχύτερης βιολογικής γήρανσης στις ΗΠΑ».
Η μελέτη, μια συνεργασία με το Κέντρο Πληθυσμού της Καρολίνας στο UNC Chapel Hill, υποδηλώνει ότι ο αντίκτυπος της απώλειας στη γήρανση μπορεί να φανεί πολύ πριν τη μέση ηλικία και μπορεί να συμβάλει στις διαφορές υγείας μεταξύ φυλετικών και εθνοτικών ομάδων.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δεδομένα από την National Longitudinal Study of Adolescent to Adult Health, η οποία ξεκίνησε το 1994-95. Ακολούθησε τους συμμετέχοντες από τα εφηβικά τους χρόνια μέχρι την ενηλικίωση.
Για τη μέτρηση της οικογενειακής απώλειας κατά την παιδική ηλικία ή την εφηβεία από τη διαχρονική μελέτη, ο Aiello και οι συνεργάτες του παρακολούθησαν τους συμμετέχοντες σε διάφορα κύματα και χρονικά πλαίσια γήρανσης.
Το Wave I εξέτασε 20.745 εφήβους στις τάξεις 7-12, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ηλικίας 12-19 ετών.
Οι συμμετέχοντες παρακολουθούνται από τότε. Το Wave V έλαβε χώρα μεταξύ 2016 και 2018 και ολοκλήρωσε συνεντεύξεις με 12.300 από τους αρχικούς συμμετέχοντες.
Στο τελευταίο κύμα, μεταξύ 2016 και 2018, οι συμμετέχοντες προσκλήθηκαν για μια πρόσθετη κατ′ οίκον εξέταση όπου παρασχέθηκε δείγμα αίματος από τους σχεδόν 4.500 που επισκέφθηκαν για εξέταση DNA.
Η μελέτη εξέτασε τις απώλειες που σημειώθηκαν κατά την παιδική ή εφηβική ηλικία (έως 18 ετών) και την ενήλικη ζωή (19 έως 43 ετών).
Εξέτασαν επίσης τον αριθμό των απωλειών που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου. Τα δεδομένα βιολογικής γήρανσης αξιολογήθηκαν από τη μεθυλίωση του DNA του αίματος χρησιμοποιώντας επιγενετικά ρολόγια συμπεριλαμβανομένου του DunedinPACE που αναπτύχθηκε από τον συνάδελφο του Aiello’s Aging Center και συν-συγγραφέα της μελέτης Dan Belsky και τους συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο Duke.
Σχεδόν το 40% των συμμετεχόντων εμφάνισε τουλάχιστον μία απώλεια στην ενήλικη ζωή μεταξύ 33 και 43 ετών. Η γονική απώλεια ήταν πιο συχνή στην ενήλικη ζωή έναντι της παιδικής και εφηβικής ηλικίας (27% έναντι 6%).
Ένα μεγαλύτερο ποσοστό Μαύρων (57%) και Ισπανόφωνων (41%) συμμετεχόντων παρουσίασαν τουλάχιστον μία απώλεια σε σύγκριση με τους λευκούς συμμετέχοντες (34%).
Τα άτομα που παρουσίασαν δύο ή περισσότερες απώλειες είχαν μεγαλύτερες βιολογικές ηλικίες σύμφωνα με διάφορα επιγενετικά ρολόγια. Η εμπειρία δύο ή περισσότερων απωλειών στην ενήλικη ζωή συνδέθηκε στενότερα με τη βιολογική γήρανση παρά με μία απώλεια και πολύ περισσότερο από τη μηδενική απώλεια.
«Η σύνδεση μεταξύ της απώλειας αγαπημένων προσώπων και των προβλημάτων υγείας σε όλη τη διάρκεια της ζωής είναι καλά εδραιωμένη», σημείωσε η Aiello.
«Αλλά ορισμένα στάδια της ζωής μπορεί να είναι πιο ευάλωτα στους κινδύνους για την υγεία που συνδέονται με την απώλεια και η συσσώρευση απώλειας φαίνεται να είναι ένας σημαντικός παράγοντας».
Για παράδειγμα, η απώλεια ενός γονέα ή ενός αδερφού νωρίς στη ζωή μπορεί να είναι πολύ τραυματική, οδηγώντας συχνά σε προβλήματα ψυχικής υγείας , γνωστικά προβλήματα, υψηλότερους κινδύνους καρδιακών παθήσεων και μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνεις νωρίτερα.
Η απώλεια ενός στενού μέλους της οικογένειας σε οποιαδήποτε ηλικία εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία και οι επαναλαμβανόμενες απώλειες μπορεί να αυξήσουν τους κινδύνους καρδιακών παθήσεων, θνησιμότητας και άνοιας. και οι επιπτώσεις μπορεί να παραμείνουν ή να γίνουν εμφανείς πολύ μετά το συμβάν.
Η Aiello και οι συνεργάτες της τονίζουν ότι ενώ η απώλεια σε οποιαδήποτε ηλικία μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πιο σοβαρές κατά τη διάρκεια βασικών αναπτυξιακών περιόδων, όπως η παιδική ηλικία ή η πρώιμη ενήλικη ζωή.
«Δεν καταλαβαίνουμε ακόμη πλήρως πώς η απώλεια οδηγεί σε κακή υγεία και υψηλότερη θνησιμότητα, αλλά η βιολογική γήρανση μπορεί να είναι ένας μηχανισμός όπως προτείνεται στη μελέτη μας. Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να επικεντρωθεί στην εξεύρεση τρόπων μείωσης των δυσανάλογων απωλειών μεταξύ ευάλωτων ομάδων. Για όσους αντιμετωπίζουν απώλεια, η παροχή πόρων για την αντιμετώπιση και την αντιμετώπιση του τραύματος είναι απαραίτητη», κατέληξε η Aiello.
Συν-συγγραφείς είναι η Aura Ankita Mishra, North Carolina State University. Chantel Martin, Brandt Levitt, Kathleen Mullan Harris και Robert Hummer, Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill. Lauren Gaydosh και Debra Umberson, Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν. και Daniel Belsky, Columbia Mailman School και Butler Columbia Aging Center.
