Ζούμε σε έναν κόσμο συνεχούς επικοινωνίας. Στέλνουμε μηνύματα, τηλεφωνούμε, ποστάρουμε και συνομιλούμε καθημερινά. Οι περισσότεροι από εμάς εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας με ευκολία. Αλλά να το θέμα με την ανθρώπινη φύση: είμαστε πολύ καλύτεροι στο να παρακολουθούμε τι βγαίνει από το στόμα μας παρά στο να δίνουμε προσοχή σε αυτό που πραγματικά λέει η συμπεριφορά μας.
Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι σπάνια θυμούνται ακριβώς τι τους είπατε. Θυμούνται πώς τους κάνατε να νιώσουν. Και ενώ τα λόγια σας μπορεί να εκφράζουν καλές προθέσεις, οι πράξεις σας αποκαλύπτουν τις πραγματικές σας προτεραιότητες, αξίες και χαρακτήρα. Μερικές φορές το χάσμα μεταξύ των δύο μπορεί να είναι αρκετά αποκαλυπτικό. Ακολουθούν 4 τέτοιες περιπτώσεις:
1. Όταν κάποιος περνάει μια δύσκολη περίοδο.
Ξέρετε πώς γίνεται… Ένας φίλος αρρωσταίνει, αντιμετωπίζει απώλεια εργασίας ή χωρίζει και αμέσως απαντάτε με: «Ενημέρωσε με αν χρειαστείς κάτι!». Νιώθετε υποστηρικτικός, και χρήσιμος εκείνη στιγμή.
Αλλά μετά περνούν εβδομάδες. Δεν δίνετε συνέχεια. Δεν προσφέρετε συγκεκριμένη βοήθεια. Περιμένετε να επικοινωνήσουν μαζί σας.
Εν τω μεταξύ, ο φίλος σας δυσκολεύεται να ζητήσει υποστήριξη επειδή δεν θέλει να γίνει βάρος. Ελπίζει ότι κάποιος θα εμφανιστεί απλώς με ψώνια, θα προσφερθεί να βγάλει βόλτα τον σκύλο του ή θα στείλει ένα απλό μήνυμα που θα δείχνει ενδιαφέρον. Όταν λέτε ότι νοιάζεστε, αλλά οι πράξεις σας δεν υλοποιούνται, το μήνυμα γίνεται σαφές: νοιάζεστε θεωρητικά, αλλά όχι αρκετά για να… ταλαιπωρήσετε τον εαυτό σας.
2. Κατά τη διάρκεια διαφωνιών με αγαπημένα πρόσωπα.
Όταν κάποιος παρατηρεί πώς χειρίζεστε τις συγκρούσεις, θα μάθει όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει για τον χαρακτήρα σας. Μπορεί να πείτε «Λυπάμαι», αλλά αν συνοφρυώνετε τα μάτια σας ενώ το λέτε, η συγγνώμη δεν σημαίνει τίποτα.
Όταν είστε αμυντικοί, διακόπτετε συνεχώς ή δικαιολογείτε αμέσως τη συμπεριφορά σας αφού ζητήσετε συγγνώμη, οι πράξεις σας φωνάζουν πιο δυνατά από οποιαδήποτε λόγια μεταμέλειας. Οι άνθρωποι δεν ακούν απλώς τη συγγνώμη σας – βλέπουν αν το εννοείτε μέσα από αυτό που κάνετε στη συνέχεια.
3. Όταν ισχυρίζεστε ότι εκτιμάτε τον χρόνο κάποιου.
«Ο χρόνος σας είναι τόσο σημαντικός για μένα», μπορεί να πείτε, ενώ εμφανίζεστε… δεκαπέντε λεπτά αργοπορημένοι.
Όταν οι άνθρωποι συνεχώς καθυστερούν, ακυρώνουν την τελευταία στιγμή ή κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα κατά τη διάρκεια συζητήσεων, στέλνουν ένα σαφές μήνυμα σχετικά με τις προτεραιότητές τους. Δεν έχει σημασία πόσες φορές ζητάτε συγγνώμη που αργήσατε ή πόσο ειλικρινά εξηγείτε ότι είστε «τόσο απασχολημένοι».
Όλοι είναι απασχολημένοι. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι άνθρωποι οργανώνουν τη ζωή τους γύρω από τον σεβασμό των άλλων, ενώ κάποιοι περιμένουν από τους άλλους να συμβιβαστούν με την έλλειψη προγραμματισμού τους.
Αν είστε πάντα ο φίλος που αλλάζει το πρόγραμμα, ο συνάδελφος που χάνει τις προθεσμίες ή το μέλος της οικογένειας που ακούει φευγαλέα ενώ ψάχνει στο τηλέφωνό, οι πράξεις σας λένε στους ανθρώπους ακριβώς πού κατατάσσονται στη ζωή σας.
4. Σε επαγγελματικό περιβάλλον, όταν μιλάμε για ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.
Οι εταιρείες λατρεύουν να καυχιούνται για τη δέσμευσή τους στην ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, στις αγγελίες εργασίας και τα εγχειρίδια εργαζομένων. Θα σας πουν ότι εκτιμούν τον προσωπικό σας χρόνο- και σας ενθαρρύνουν να διατηρείτε υγιή όρια.
Στη συνέχεια όμως… περιμένουν άμεσες απαντήσεις στα email που αποστέλλονται στις 9 μ.μ. Προγραμματίζουν «γρήγορες κλήσεις» κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού σας διαλείμματος. Δημιουργούν επείγουσες προθεσμίες που απαιτούν εργασία το Σαββατοκύριακο ή καλλιεργούν μια κουλτούρα όπου η λήψη ημερών άδειας μοιάζει με σαμποτάζ καριέρας.
Το ίδιο κάνουν και οι εργαζόμενοι. Μπορεί να παραπονιέστε συνεχώς ότι είστε καταβεβλημένοι ενώ περνάτε δύο ώρες περιηγούμενοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο γραφείο σας. Ή λέτε ότι θέλετε ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, αλλά στη συνέχεια αναλαμβάνετε εθελοντικά κάθε επιπλέον έργο.
Η κουλτούρα στον χώρο εργασίας δεν ορίζεται από δηλώσεις ή εγχειρίδια εταιρικής πολιτικής. Δημιουργείται μέσω καθημερινών ενεργειών, προσδοκιών και του χάσματος μεταξύ αυτού που οι Οργανισμοί λένε ότι εκτιμούν και αυτού που πραγματικά ανταμείβουν.
